صدای پای آزادی

صدای پای آزادی

این صدای پای آزادی است که میخرامد و با ناز قدم بر می دارد و بر روزهای سرد و تاریک ما اندکی روشنایی می تاباند. خوب گوش کن بعد از سالها، بعد از ماهها ، بعد از یک عمر حالا آزادی می خرامد و می آید و زمستان را بهار میکند . این صدای پای آزادی است که با اولین برف  زمستان در سفیدی کوههای البرز روزهایمان را رنگ می زند. بهار باشد یا تابستان، شایدم برگ ریزان پاییز و حتی طولانی ترین شب سال چه فرقی می کند وقتی احمد و مجید و احسان می آیند ! می آیند تا آزادی سرودی نو بخواند . می آیند تا باور کنیم که این صدای هم صدایی ما بود که حقیقت را زنده نگه داشت ، این مشت های بهم گره کرده بود که سیاهی شب را خجل کرد از دروغ و دغل و این ما بودیم که همه یک تن بودیم ! فرقی نمی کرد دانشجویی یا دانش آموخته ، شایدم پسرکی دبیرستانی ، فرقی نمی کرد کدام دانشگاه درس می خواندی ؛ پلی تکنیک یا تهران ، شایدم علامه و شریف و  خواجه نصیر و حتی آزاد!! ما همه یک تن بودیم. احمد و احسان و مجید ! همه دانشجو بودیم و آزادی خواه .آزادی در اولین روز زمستان در آغوشمان می گیرد تا باور کنیم پژواک صدایمان در دانشگاه تهران پایه های فریب و نیرنگ را لرزاندرا لرزاند، آن روز که از مواجهه با دانشجو فرار کردند . آزادی در سردترین روزها به استقبالمان می آید تا یادمان نرود که هیچ دیواری مانع ما نیست و نمی توانند با  هیچ راه را بر ما ببندند. آزادی می خرامد و می آید  تا باور کنیم آن روز که مرز بندی ها شکست و همه دانشجوی یک دانشگاه شدیم، دانشجوی آزادی ، آزادی برای احمد و مجید و احسان سرودی دیگر خواند.

این صدای پای آزادی است که حقیقت را فریاد زد و دروغ را رسوا. تعلیق، بازداشت، حکم تعلیقی و تعزیری ! شاید ما را انکار کردند و در پستو های زندان محبوس، شاید در سخنرانی هایشان سرودی از آزادی دروغین سر دادند و ما را دروغ نامیدند ولی حقیقت را نتوانستند در پس ابرهای آسمان دروغشان پنهان کنند.  این صدای پای حقیقت است و آزادگی که چنین روزهای من و تو را رنگی از امیدداده است. بگو که شهر را آذین ببندند که باران زده است و شهر را زنده کرده است. باید که شهر را آذین بست چرا که سه یار دبستانی مان می آیند از پس نه ماه زندان و شکنجه و تهمت.باید که شاد بود و سر خوش چرا که گفتیم می توانیم ! می توانیم که باشیم با وجود همه تهدید ها و مشکلات. شهر را آذین ببیند. فال حافظ شب چله را بنام اهورائیان باز کن و برایشان بخوان : یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور ، کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور.

این صدای پای آزادی است که چنین تقارن مبارکی را برایمان به ارمغان آورده است . شب نور مهر یلدا برای ما شده است شب انتظار رسیدن صبح روز* اول دی ماه و حالا دیگر نجات دهنده در گور نخفته است و ما دیگر سردمان نیست. چرا که احسان و مجید و احمد از پس آن همه صبر و استقامت می آیند تا زمستان را برایمان بهار کنند. می آیند که بگویند می توان ایستاد و برای عقیده مبارزه کرد  و قلم را نه به بیگانه می فروشیم نه به جاعلان و رسوایان.

برای انتقاد واعتراض به عملکرد رئیس دولت در دانشگاه به زندان می رویم ولی برای دمی  و درنگی آسایش سکوت بر نمی گزنیم که سکوت مکتب خاموشی و فراموشی است. مجید و احمد و احسان می آیند  که بگویند خود به خودی خود انکار تاریکی شب های سزرمینمان هستند . انکار سستی و فراموشی که می آیند بگویند هنوز زنده ایم و نفس می کشیم و تا خون در رگهایمان جاری است، ایران برایمان عزیز است و برایش از جان مبارزه می کنیم. احمد و مجید واحسان می آیند تا بگویند که در آزادترین کشور دنیا برابر جاعلان و رسوایان و شکنجه گران، می توان ایستاد و  حقیقت را انکار نکرد، می توان ایستاد و خورشید را در بلندای تپه های سرد و سخت اوین به رهایی خواند. می توان ایستاد تا آزادی سرودی دیگر بخواند. 

این صدای پای آزادی است که می گوید احمد و مجید و احسان می آیند. چرا که این سه تن ، این سه یار ، این سه مرد و این سه آزاده خود آزادی اند و حقیقت. چرا که من و تو یعنی ما خود حقیقت هستیم و خواهیم ایستاد تا آنکه آزادی را برای همیشه مهمان سفره های همیشه خالی و سرد سرزمینمان کنیم. احمد و احسان و مجید و آزادی می آیند تا باور کنیم که تاگردش زمین و جور آسمان به پاست ، مهر ایزدی همیشه رهنمای ماست **. پس خداوند را سپاس که بار دیگر بر دلهای سرد ما مهری از امید تاباند و خداوند را سپاس کهمکر مکاران را به خودشان باز می گرداند. ***

و اینک در پرتو لطف ایزدی به ابراهیم بر ما نیز پرتوی از نور تابید ؛ آزادی می خرامد و با ناز قدم بر می دارد ؛ فردا را خورشید طلوعی دیگر باید...

*اصل شعر فروغ فرخزاد : ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد

امروز روز اول دی ماه است /من راز فصلها را می دانم /و حرف لحظه را می شنوم/نجات دهنده در گور خفته است.../

** قسمتی از سرود ملی ای ایران

*** آیه شریفه : ومکروا و مکر الله ان الله خیر الماکرین

پ.ن: خواهر نازنینم دوباره وبلاگ می نویسد. می توانید روایت تلخش را از تصادفش اینجا بخوانید و فقط می گویم خدواند را سپاسگذارم که برای خودش مشکلی پیش نیامد و فقط به ماشینش صدمه وارد شد .خواهری لطفا بعد از این کمی محتاط تر رانندگی کن ! بزرگراههای تهران جایی برای بازی گوشی نیست!

 پ.ن:گفته اند دوستان چپگرا به زودی آزاد می شوند...امیدوارم...

کابوس حکومت نظامی در شهر

با گذشت بیش از هفت ماه از آغاز طرح ارتقا امنیت اجتماعی، و ادامه آن در فصل پاییز، حضور ماموران نیروی انتظامی همراه با ماشین های گشت ارشاد در میادین اصلی و خیابان های  شهرها هنوز برای ساکنین شهرهای بزرگ مخصوصا تهران قابل قبول نیست و نوع نگاه مردم به این طرح همچنان با بدبینی همراه است

از اولین روزها آغاز این طرح واکنش های متفاوتی به اجرا و نحو اجرای آن توسط مسئولین و مردم صورت گرفته است. ولی حمایت همه جانبه محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور و پس از آن حمایت رهبری جمهوری اسلامی ایران از این طرح به سردار رادان و باقی مسئولین این طرح این مجوز را داد که با شدت تمام و به بدترین نحو ممکن با افراد ،رفتار کنند.عکسهای منتشر شده از بازداشت افراد موسوم به اراذل و اوباش و زنان بد حجاب و گزارش های منتشر شده از نحو برخورد در بازداشتگاه کهریزک وزرا بیانگر این امر است و این در حالی است که رئیس جمهوری اسلامی ایران بر مهرورزی حتی با مجرمین نیز تاکید دارد.

در حالیکه  طرح ارتقاء امنیت اجتماعی طی 4 مرحله ی :برخورد با بدحجابی، مبارزه با اراذل و اوباش، مقابله با پوشش الگوی غربی و جمع‌آوری معتادین به اجرا درآمده، در جریان آن تاکنون صدها نفر بازداشت و دهها نفر تحت عنوان اراذل و اوباش اعدام شده‌اند. و این در حالیست که صدها نفر از این افراد نه اراذل و اوباش بوده اند نه بد حجاب . حضور افرادی که پیشینه سیاسی داشته اند در میان بازداشت های دور اول  بازداشت ها این موضوع را متذکر می شود که درپس طرح به ظاهر اجتماعی ارتقا امنیت، خواست های سیاسی نهان است و دولت جمهوری اسلامی ایران قصدی به جز اعمال یکسری منع آمدو شد و اجازه ورود به منازل افراد را ندارند.حضور ماشین های گشت در شهر و حمله های ضربتی به منازل افراد موسوم به اراذل و اوباش هرچه بیشتر بیانگر وجود حکومت نظامی در شهرها است. کنترل رفت و آمد افراد در سطح شهر و اجازه ورود بعد از انقلاب اسلامی بدنبال راهی موجه و قانونی بوده اند که با توسل به آن بتوانند افراد را تحت کنترل خود داشته باشد تا از هرگونه نافرمانی مدنی و سیاسی جلوگیری کنند . حال با توسل به این طرح راه حلی یافته اند که از طریق آن می توانند رفت و آمد افراد را در شهر تحت کنترل خود داشته باشند.

شیوه رفتاری حکومت جمهوری اسلامی ایران همیشه همراه بوده است با ایجاد رعب و وحشت و از هر ابزاری استفاده می کند برای رسیدنش به هدف که همان حکومت دیکتاتوری مطلقه و بدون حضور مخالف است. با بررسی بعضی از پرونده های ارجاع شده به بازداشتگاه وزرا به راحتی می توان دریافت که بسیاری از بازداشت های صورت گرفته توسط نیروهای گشت ارشاد بدلیل بد حجابی نبوده است و دلیلی جز ایجاد رعب و وحشت در افراد نداشته است. حتی با دقیق شدن در رفتار این نیروها می توان دریافت گاهی در بعضی موارد با افرادی که پوشش آنها با عرف جامعه بسیار متفاوت است برخوردی نشده .می توان اینگونه نتیجه گرفت که اساسنامه کاری این افراد برخود با بدحجابان یا پسران جوان نیست بلکه اساس کار این افراد مقابله با هرگونه مخالفت است.حال اگر این مخالفت سیاسی باشد یا اجتماعی و مدنی. گاه این مخالفت ها به نظام حاکم و سیاست های آن است و گاه به رفتار اجتماعی نظام و نوع قوانین وضع شده در اجتماع. بطور کلی هرگونه مخالفتی حتی در ظاهر افراد نیز باید سرکوب شود .

بعد از انقلاب 1357 و روی کار آمدن دولت جمهوری اسلامی ایران، این حکومت تلاش بی سابقه یی در خاموش کردن صدای اعتراض مخالفانش داشته است و تلاشی مضاعف داشته در موجه جلوه دادن این سرکوب ها. حال با توسل به این طرح، شبحی از حکومت نظامی در شهر های بزرگ مخصوصا تهران به راه انداخته است و در رسیدن به هدف خود و ایجاد رعب و وحشت تا به امروز موفق عمل کرده است. بازداشت های بی سابقه افراد موسوم به اراذل و اوباش و اجرای سریع احکام اعدام صادره از  دادگاهی بدوی، موج جدیدی از رعب و وحشت را در جامعه مخصوصا  برای فعالین حقوق بشر  به همراه داشت است . دادگاههایی که در عرض چند هفته و طی وضعیتی قرون وسطایی حکم به اعدام افرادی دادند که مجرم بودنشان برای جامعه حقوقی محرز نبود، حامل این پیام است که این نظام از هیچ تلاشی برای سرکوب فردی که به زعمش مخالف است  ابایی ندارد . حتی در این طرح به ظاعر اجتماعی افرادی که مواد مخدر مصرف می کنند نیز معاند و مخالف محسوب می شوند و به شدیدترین نحو ممکن سرکوب. و همه اینها شاهدی است بر این مدعا که طرح ارتقا امنیت اجتماعی، طرحی صوری است و در پس پرده معادلاتی دیگر در جریان  است.

 پ.ن: انگار باز سال ۶۷ است و اعدام و شکنجه...دلم برایتان تنگ شده است رفقایم... استوار باشید و پایدار که مردان ایستاده میمیرند...منتظرتانیم...حال و روزم غریب است...یادشان در یادم زنده است و صدایشان در گوشهایم و چشمانشان در نگاهم...نگرانم...خیلی نگران...چرا این روزهای لعنتی تمام نمی شود؟

پ.ن: انگار بعضی از آدمها برای بودنشان باید با تخریب شخصیت دیگران همراه باشد. انگار این آدمها نمی توانند ساده و معمولی زندگی کنند و حتما باید باقی را آزار بدهند تا اثبات شود که هستند...آقای محترم!!! می دانیم هستی!!! نیازی نیست برای ابراز وجود چنین سر و صدا به راه بیاندازی و برای بودنت همه دوستی هایت را دستمایه تهمت ها کنی!!! ولی شاید روزی خسته شوی !!! نمی دانم...شاید پاسخ این بزرگان ...درد دل علی وفقی نازنین ،پاسخ سعید قاسمی نژاد عزیز ، رشید اسماعیلی عزیز و مهرداد بزرگ عزیز ...

به یاد همه روزهای سرمان در کنار هم!

یادم به یادت می افتد...به روزهای انجمن حمایت از کودکان کار. به یاد همه بعدازظهر های سرد مولوی و بیاد روزهایی که می نشستم به کناری و زل می زدم به درس دادنت به دختران و پسرانی که فشار زندگی بر شانه های نحیفشان سنگینی می کرد. من بودم و تو و میثم. همیشه مهمان داشتیم سر کلاسهایمان. یا خانم قاسمی یا یکی از دوستان ما! امید محدث شایدم زهرا دوست من ! درس دادن به آن بچه ها شده بود همه امید ما به زندگی. یادم به یاد بحث هایی می افتد که سر کلاس می کردی! از گلسرخی. از یارانش. کتاب می دادیم به بچه ها و کتاب می خواندیم برایشان. عشق و علاقه ات ! صبر و حوصله ات! نه برادر من هیچ کدام از یادم نمی روم. حتی اگر حالا فرسنگها ایده و آرمانم با تو فاصله دارد ولی روزهای سرد زمستان سال قبل و پاییز دلخراشش را از یاد نمی برم. عصر های سرد و یخبندانمان! من و تو و او . چه روزهایی بود برادرم...یادم به یادش می افتد. همه نگرانیم از درسش بود و عقب ماندگیش از کلاسها. وقتی پایش درد گرفت و بعد بی حس شد یادت است؟ نگرانش بودیم. هم من . هم تو . هم خانواده اش. وقتی حالش خوب شد برایم پیغام فرستادی که مادرش می گوید چیزی شبیه معجزه بود. خوشحال بودیم و سرشار از زندگی وامید به مبارزه. وجود یخ زده بود و دوستی و محبت شما دو نفر گرمش می کرد. یادم به یاد همه خاطرات مشترکمان می افتد ! دلم برایتان تنگ شده ! مگر تو دانشگاه نداری؟ ترم آخر بودی مثلا!!! مادرت ! مگر تو درس نداری؟!؟!؟ ثبت نام کنکور است...چرا نیستی؟ مادرت...بی معرفتها بیایید دیگر...بس است...من به اندازه همه عمرم مجازات شدم...اوین و 209 نه جای توست عزیز مادر نه جای تو عزیز خواهر...بیایید...زودتر بیایید...دلنگرانم...باور کنید....

...هنوز دانشگاه زنده است!

!

دانشگاه و دانشجو سیاه ترین روزها را در تاریخ خود می گذراند. شرایط سخت و دشواری که در طول تاریخ دانشگاه این سرزمین سابقه نداشته و هر روز نیز با اعمال فشار های جدید از سوی دولت نهم روبرو است. با آغاز دوره نهم ریاست جمهوری و روی کار آمدن محمود احمدی نژاد، نحوه بر خورد با دانشگاه و دانشجوی منتقد بطور کلی از برخوردی نرم به خصمانه ترین برخوردها و سدیدترین رویه ها تغییر کرد.دولت نهم اعتقاد دارد با بسته کردن فضای سیاسی ـ اجتماعی حاکم بر دانشگاهها، می تواند فریاد مخالف و انتقاد را در نطفه خفه کند و دیگر هیچ صدایی از مخالفت و کلامی انتقادی از  دانشگاهها و مشت های گره کرده دانشجویان به گوش نرسد.در حالیکه با همه تمهیداتی که از سوی دولت نهم برای سرکوب مخالفین دانشگاهیش سنجیده شد ، باز هم فریاد زنده باد آزادی از همه دانشگاههای کشور به گوش می رسد. اولین گام دولتمردان دولت نهم برای رسیدن به هدفشان(سرکوب دانشجوی منتقد) تغییر روئسای دانشگاهها بود. به طریقی که با روی کار آمدن این روسای انتصابی فضای دانشگاهها بطور محسوسی تغییر کرد و به پادگانهای نظامی شباهت بیشتری پیدا کرد و دانشگاه که باید محلی برای پروش دانشجویان باشد به محلی برای تنبیه و حذف افراد منتقد تبدیل شد.دانشجویان نیز در جواب به این انتصابات سکوت نکردند و با برپایی تجمعاتی اعتراض خود را اعلام نمودند و روسای جدید با اعتراض دانشجویان مراسم معارفه خود را در دانشگاه برگزار کردند. پاسخ به اعتراضات دانشجویان نیر از سوی مسئولین چیزی به جز احضار به کمیته انظباطی و تهدید و تعلیق نبود و پس از آن خواستی جدید به خواست های دانشجویان افزوده شد : استعفا رئیس انتصابی. رهایی ( رئیس انتصابی دانشگاه امیر کبیر)، عمید زنجانی ( رئیس انتصابی دانشگاه تهران) و شریعتی ( رئیس انتصابی دانشگاه علامه ) از جمله روسای انتصابی بوده اند که از زمان روی کار آمدنشان این سه دانشگاه روزهای سختی را گذرانده اند ولی هنوز صدای زنده باد آزادی از این دانشگاهها بگوش می رسد. تشکیلات دانشجویی انجمن  اسلامی و انجمن صنفی منتقد ترین و بیدارترین بخش جنبش دانشجویی بوده و است . بنابراین گام دوم برای سرکوب دانشجویان منتقد از بین بردن این تشکلات منتخب دانشجویان توسط روسای انتصابی دانشگاهها بود. از مهر ماه سال ۸۴ تا به امروز بیش از ۵ انجمن اسلامی بدلالیل واهی و ساختگی غیر قانونی اعلام شده اند و در بیشتر موارد افرادی منتصب از سوی رئیس دانشگاه به عنوان اعضا جدید انجمن اسلامی معرفی شده اند.در بعضی موارد حتی ساختمان انجمن اسلامی نیز با بولدوزر از بین برده شد تا دیگر هیچ نشانی از افرادی که منتخب دانشجویان بودند و هستند و صدای آزادی خواهی را به گوش دیگران می رساندند باقی نماند. پاسخ دانشجویان به این اعمال دیکتاتوری منشانه نیز سکوت و اطاعت نبود.بلکه به هر نحوی از جمله تجمع و تحصن سعی کردند، اعتراض خود را به روند غیر قانونی که دولت در قبال آنها پیش گرفته بود، بیان کنند.در بعضی دانشگاهها از جمله دانشگاه علامه، دانشجویان با وجود همه مشکلات و تهدید ها و مخالفت ها انتخابات دوره جدید انجمن های اسلامیشان را بر گزار کردند؛ که البته با احکام بسیار سنگین انظباطی روبرو شدند. دانشجویان دانشگاه علامه با بیش از ۳۳ حکم تعلیق، هنوز هم بر سر آرمان های خود هستند و برای آزادی مبارزه می کنند. گام بعدی یکدست نشان دادن جو دانشگاهها برای تضعیف روحیه دانشجویان منتقد و ایجاد رعب و وحشت در دانشگاهها بود . بدین جهت در آذر ماه سال ۱۳۸۵ محمود احمدی نژاد به دانشگاه امیرکبیر‌ ( سیاسی ترین و منتقد ترین دانشگاه) رفت و در حالیکه هدفی جز اجرای یک نمایش کوتاه نداشت، با شکستی فراموش نشدنی بازگشت . چند ساعت قبل از حضورش  در دانشگاه دانشجویان دانشگاهای امام صادق و امام حسین (نزدیک ترین دانشجویان به حکومت) را به دانشگاه امیرکبیر آورده بودند و همه تلاششان بر این بود که جو این دانشگاه را موافق با عملکرد های سیاسی-اجتماعی و اقتصادی دولت نشان بدهند ولی دانشجویان آزادی خواه دانشگاه امیر کبیر با حضور در سالن سخنرانی ، رئیس جمهوری اعتراض خود را به  اعمال استبداد در کشور و دانشگاهها اعلام کردند. دولت بعد از تعطیلی انجمن ها و ایجاد فضای پلیسی انتظار چنین برخوردی را از دانشجویان آزادی خواه نداشت. بنابراین برخودر جدی تر و شدیدتری با دانشجویان مخصوصا دانشجویان دانشگاه امیر کبیر در دستور  کار دولتمردان و نیروهای امنیتی قرار گرفت؛برخوردی شدید با دانشجویان معترض، برخوردی که بتواند این دانشجویان را سرکوب کند و دیگر اینکه باعث ایجاد فضای رعب و وحشت در دیگر دانشگاهها شود و فضای سکوت را که خواست اقتدارگرایان است در دانشگاهها ایجاد کند.گام چهارم دولت پرونده سازی برای دانشجویان منتقد بود . در اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۶ ، پروژه جدید نوشته و اجرا شد. پاسخ  به دانشجویان معترض دانشگاه امیرکبیر، جعل لگوی سه نشریه این دانشگاه و انتشار مطالبی موهون و توهین آمیز به دین اسلام و پیامبر بود. دانشجویان چندین بار چاپ این نشریات را تکذیب کردند و محکوم. ولی برای تمامیت خواهان مهم این بود که حالا بهانه یی از دانشجو داشتند که با توسل به آن وحشیانه به محل سکونت آنها حمله ببرند و بازداشتشان کنند. شاید که افزایش فشار بر دانشجویان در بند باعث شود دیگر دانشجویان سکوت کنند و اعتراض هایشان را فراموش نمایند. این سناریو باید کامل پیش می رفت پس برای ایجاد رعب و وحشت بیشتر در دانشجویان در اولین روزهای سال جدید تحصیلی حکم سه دانشجوی در بند امیرکبیر به جرم توهین به مقدسات و مقام رهبری اعلام شد و این دانشجویان در مجموع به ۷.۵ سال حبس تعزیری محکوم شدند. این درحالی است که در بیشتر موارد برای دانشجویان حکم حبس تعلیق از سوی دادگاهها صادر می شد و تیر خلاص از سوی حکومت اینبار حبس های تعزیزی بود. ولی باز هم دانشجویان آرام ننشستند و با تمام قوا از کیان دانشگاه و دانشجو و نیز دانشجویان در بند دفاع کردند. از آغاز سال تحصیلی ۱۳۸۶-۸۷ ده ها تجمع در دانشگاههای سراسر کشور برگزار شده است که از تجمع ۱۶ مهر در دانشگاه تهران، تجمع ۳۰ مهر در دانشگاه امیرکبیر و تجمع ۸ آبان در دانشگاه علامه به عنوان مهمترین ها و تاثیرگذارترین آنها می توان نام برد. در ۱۶ مهر بار دیگر محمود احمدی نژاد به دانشگاه آمد و با حضورش فریاد مرگ بر دیکتاتور دانشگاه تهران را لرزاند. در ۳۰ مهر ماه با همه تمهیداتی که اندیشیده شده بود دانشجویان از بیشتر دانشگاههای تهران به داخل دانشگاه امیر کبیر رفتند و یکصدا با دانشجویان این دانشگاه به احکام فاشیستی صادره برای سه دانشجوی در بند امیرکبیر اعتراض کردند و در ۸ آبان ماه با حضور در دانشگاه علامه ثابت کردند حتی ممنوع الورد بودن به دانشگاه هم دلیل برای عدم حضورشان در دانشگاه نیست. برپایی این تجمعات پرشور و تاثیر گذار به دولت و نیروهای امنیتی و اطلاعاتی این مسئله را گوش زد کرد که دانشگاه هنوز زنده است . نه تهدید،نه تعلیق ، نه بازداشت،نه دادگاه و نه حبس ،  دانشجوی منتقد را ساکت نمی کند و دانشجو میمیرد ولی ذلت نمی پذیرد. با شروع سال تحصیلی جدید و ناکارآمدی طرفند های اندیشیده شده گذشته، برای ساکت و آرام نگه داشتن دانشجو و دانشگاه نحوی برخورد بار دیگر شدید تر شد و بازداشت های وسیع و احضارها به دادگاه انقلاب  برای سرکوب دانشجو در دستور کار قرار گرفت.بازداشت دو عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در عرض یک هفته و چندین تن از اعضا دیگر این تشکیلات دانشجویی و بازداشت بیش از ۲۳ دانشجوی چپ گرا در عرض سه روز همه و همه نشان از دستور کاری جدید روی میز سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی می دهد ولی دانشگاه و دانشجو با وجود همه تهدیدات هنوز بر سر آرمان های خود ایستادگی می کند و هیج چیز حتی اعدام او را به عنصری ساکت تبدیل نخواهد کرد و امروز در آستانه روز دانشجو، جنش دانشجویی با بیش از 28 دانشجوی زندانی و بیش از 15 دانشجوی احضار شده به دادگاه انقلاب و بیش از 40 حکم تعلیق  بیدار است و به پیشواز روز دانشجو می رود. این روزها سیاه ترین روزهای تاریخ دانشگاه است ولی دانشگاه و دانشجو استوار است و با عزمی راسخ تلاش می کند این روزها را از سر بگذراند و به بهار آزادی می اندیشد و باور دارد هیچ فشاری او را از پا در نمی آورد و سختی های راه ایمانش را بر راهش بیشتر می کند و اعتقادش را راسخ تر!          یک صد گل سرخ و یک بغل نصرانی           ما را زسر بریده می ترسانی ؟           ما گر زسر بریده می ترسیدیم             در مسلخ عاشقان نمی رقصیدیم

پ.ن: روز دانشجو!!!! بر:

احمد قصابان ، مجید توکلی، احسان منصوری،علی عزیزی،علی نیکونسبتی،علی کلایی،امیر مهرزاد،سعید حبیبی، مریم حسین خواه،جلوه جواهری.... مبارک...

پ.ن:برای سعید حبیبی نازنین

ارغوان
شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی است هوا
یا گرفته است هنوز
من در این گوشه که از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه ین سخت سیاه
آنچنان نزدیک است
که چو برمی کشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه
در همین یک قدمی می ماند
کورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی است
نفسم می گیرد
که هوا هم اینجا زندانی است

پ.ن:برای امیر مهرزاد:

اگر که بیهوده زیباست شب
برای چه زیباست شب؟
برای که زیباست؟
شب و رود بی انحنای ستارگان که سرد می گذرد
و سوگواران دراز گیسو
بر دو جانب رود
یادآورد کدام خاطره را
با قصیده ی نفس گیر غوکان
تعضیتی می کنند
به هنگامی که هر سپیده
به صدای هم آواز دوازده گلوله سوراخ می شود
اگر که بیهوده زیباست شب
برای چه زیباست شب؟
برای که زیباست؟
 

پ.ن: روزهای سخت است و کشدار و زمستانی.انگار قرار نیست باران بزند بر روزهایم. شاید دلیلی نمی یابد برای باریدن.به تو قول دادم ولی گاهی قول ها در دستان ما نیست. مرا ببخش اگر روزی بد قول شدم. مرا ببخش اگر چند روز دیگر خبری شنیدی که دست من نبود...بدان راز دلم را! می دانم که می دانی...

آزادی بازداشت شد...

یادم به حرفت می افتد که حالا دیگر هیچ جا برای ما امن نیست ! باید شب هم در دانشگاهها بمانیم. می خندیم و سرخوشیم از تجمعی که بدون بازداشت به پایان رسیده است. آمده بودیم برای آزادی بهنام سپهروند و آرمان صداقتی و مازیار سمیعی . هنوز خنده بر لبمان نشسته که می ماسد.برایت پیغامی میرسد: علی عزیزی بازداشت شد...

امیدواریم  به آزادی ! می گویند برای آرمان و بهنام و مازیار قرار وثیقه صادر می شود . نشسته ایم برای آزادیشان. سرخوشیم و شاد ولی علی نیکو نسبتی بازداشت شد...

سرمستیم از توقف حکم دلارام . تبریک می گویم و شادیم و باز خبر کوتاه است . مریم حسین خواه بازداشت شد...

هنوز در شک وثیقه صد ملیونی مریم حسین خواهیم که باز کلاغ های شوم بر سرمان فرود می آیند. جلوه جواهری بازداشت شد...

می رویم به استقبال 16 آذر و روز دانشجو. سعی می کنیم دلهره را در دل ها حبس کنیم و لبخند و امید را به یکدیگر هدیه  بدهیم. در جوش و خروشیم که خیلی آرام در گوشهها زمزمه می شود سعید حبیبی و جمعی دیگر از دانشجویان چپ گرا بازداشت شدند. باورش سخت است. یادم به یاد سعید می افتد . نشست دفتر تحکیم وحدت. به احترامش از صندلی بلند شدم. لبخندی زد. صحبتی کرد و رفت و حالا سعید در بند است و ما ...

امروز 13 آذر است و تجمع نه به جنگ. از صبح آبستن است لحظاتمان از دلهره و تشویش . خبر می رسد ! نه حالا دیگر دانشگاه هم امن نیست ! دانشجویان چپ گرا را از داخل دانشگاه بازداشت می کنند و به نیرو های امنیتی بیرون دانشگاه تحویل می دهند...

دلم می گیرد...نه دوست من ! حالا دیگر دانشگاه هم امن نیست. حالا انگار هیچ جای این سرزمین برایمان امن نیست. یادم به یاد همه زندانیان در بند می افتد ! تکاپوی علی نیکو نسبتی برای آزادی، شوق و شور همیشگی مریم حسین خواه برای نوشتن، صبر جلوی جواهری ، کلام نافذ سعید حبیبی، محبت های جاویدان علی کلایی و شور شوق امیر مهرزاد برای مبارزه...دلم می گیرد. هنوز مانده چند طلوع خورشیدی تا 16 آذر ولی انگار قرار است ...

دیگر دانشگاه هم امن نیست . دیگر شاید خیابانها هم امن نیست. دیگر هیچ جا برای ما امن نیست. برای آزادی امن نیست. برای دانشجو، معلم و کارگر امن نیست... انگار این سرزمین برای کسانی امن است که به آن خائن اند و وطن فروش. یادم به عکس آقای رئیس جمهور می افتد زیر تابلوی خلیج عربی ! یادم به بزغاله خواندن مخالفان می افتد! یادم به سگهای محافظ می افتد که رضا ولی زاده را به اوین دعوت کرد...یادم به یاد دانشجو می افتد...

یادم به یاد آزادی می افتد...بیاد بازداشت...با خودم می گویم آزادی بازداشت شد....یادم می افتد همه این اتفاقات از ۸ آبان تا ۱۳ آذر ! در عرض شاید یکماه...

پ.ن: حالم خوش نیست...انگار چیزی وجودم را می خراشد...انگار همه دنیا به من پشت کرده است...کاش کمی هوای آزادی در رگانم جاری می شد ولی دریغ و صد دریغ ....

پ.ن: کم کار شده ام...کوهی از کلمات در من انبار شده است و من ساکتم ...سکوتم نه از سر فراموشی که از درد است...درمانی نیست؟

 پ.ن:دوستان!یاران و اعضای انجمنهای اسلامی دانشگاههای سراسر کشور، آنچه رفت نه عامل یاس، که خود دلیلی است که اکنون با هم به گفتگو بنشینیم. ما را اینک عزمی راسخ باید که از کیان وطن چنان که سزاوار فرزندان آزادیخواهش است دفاع کنیم و سرود همبستگی بخوانیم که این فضای تاریک و تار نه مقتضای امروز است که تاریخمان سرشار است از روزهای سرد.فکرتی نو باید...

پ.ن: دوستان نازنینی که قلم زده اند از سردی این روزها !

رشید اسماعیلی (برای دوستان چپ )، پروانه وحید منش (...)، بهزاد مهرانی (درویشیان بخند)، عطیه وحید منش (یاد روزهای عاشقی بخیر)...