امروز بوی فاجعه می داد.

حالا هنوز مانده  تا دمدمه های صبح، تا اذان آزادی.

خورشید طلوع کرد. ولی کاش نمی کرد . کاش فقط امروز را در پس ابرها می ماند و شب سحر نمی شد که  محمد هاشمی، علی نیکونسبتی، مهدی عربشاهی، بهاره هدایت، حنیف یزدانی و علی وفقی را به اسارت دیوار های بلند اوین ببرند. کاش خورشید فقط امروز را در پس ابرها می ماند و شب سحر نمی شد و هنوز وقتی به دفتر ادوار می رسیدی بعد از آن همه پله، دری برویت باز می شد. کاش فقط امروز درس و حساب و مدرسه تعطیل بود و دمدمه های ظهر دلشوره یی عجیب وجودم را اجین نمی کرد. کاش فقط امروز خورشید به وسط آسمان نمی رسید و تلفن ها خاموش نمی شد. درهای شکسته نمی شود و تیر های هوایی شلیک. خبر کوتاه بود با صدای مضطرب میرا ، گرفتند همه را گرفتند. محمد حسین کجاست. برگرد خونه. نه نه ریحانه نه. زنگ تلفن ها قطع نمی شد که بچه ها را بردند. ادوار را پلمب کردند کجایی؟ کاش امروز در میانه شهر به خودم نمی آمدم و همه صورتم را خیس از اشک نمی یافتم. نگاهها مات بود بر صورت خیسم و من فقط اشک می ریختم از این همه قساوت. کجایی خدای آزادی که این چنین مردان را به اسارت بردند. اینچنین غریب و تنها...

الان محمد حسین کجاست؟ کتکش می زندند؟ توهینش می کنند. نه نه برادرم نه. عبدالله چطور است؟ خدای من بهاره چه تنهاست.بهارم فیاضی و بیات را حتما به انفرادی فرستاده اند. چرا به کدام گناه اصلاحچی را بردند. نه هنوز زود است برای شروع بازجویی ها. خفاشان نیمه های شب به سلولهایشان می خزند و ...کاش می شد بر یک چشم برهم زدنی همه چیز را به جای اولش بازگرداند ...

چقدر عشرت آباد امروز غریب بود. درهای بسته ساختمان کوهی از غم دردلت می ساخت. همه چیز آرام بود دو ساعت بعد از یورش وحشیانه به دفتر ادوار ولی نگاهها با تو حرف می زد. صدای نفس زدن ها ، صدای من زنده ام هنوز، صدای آزادی در همه جا پیچیده بود...دانشگاه تهران ...دانشگاه پلی تکنیک...اطلاعیه روی در دانشگاه که برق نداریم پس دانشگاه نداریم...لباس شخصی ها و می نی بوس ها...همه و همه امروز خبر از فاجعه می داد. فاجعه ی دیگر بعد از هشت سال...

هنوز عباس حکیم زاده ها و احسان منصوری ها دیوار های بلند اوین را دوره می کنند که مردانی جدید به دانشگاه اوین پیوستند...هنوز حکومت در لاک سکوت بود که چنین بر ما تاخت وای بر روزی که از لاک سکوت در آید...

کاش فقط امروز طلوع نمی کرد...

پ.ن: اعضای شورای مرکزی تحکیم امروز صبح بازداشت شدند:   

به نام خدا
برخاسته ایم تا بانگ بیدارباش سردهیم
بیانیه اعلام تحصن شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در پاسداشت 18 تیر
در دوران نشست و سکوتِ جامعه ایرانی، و در زمانِ انفعال و سردرگمی روشنفکر و سیاستمدار مدعی، و آن هنگام که صدای کوسِ استبداد بر آستانِ بلندِ میهنمان سرآساییده و چتر حیاتش بر اول و آخر ایرانمان گسترده است، و در کویی که نجوای شهادتِ شاهدِ شریفِ شرفِ نسلمان شهید عزت ابراهیم نژاد به گوش می رسد، و در روزگاری که عزت و اقتدار میهنمان برپای ذلت و ناتوانی حاکمانمان بر آب رفته است؛ برخاسته ایم تا بانگ بیدارباش سردهیم و جامعه ی ایرانی و روشنفکران و سیاستمداران و شاهدان شریفِ شرفِ نسلمان و آستانِ بلندِ تاریخِ میهنمان و عزت و اقتدارمان را بازخوانیم. هرچند دنیای دانشگاه و حدیث رفته بر آن در چند صباح گذشته از این، و در این کنونِ پر سئوالِ بی جواب، به رنگِ سیاه ظلم و ستم آغشته است. ما که خاطر از دشنه ی سبزوار داریم و یادمان با زندان و تعلیق و تعطیل و ستاره رنگین است؛ در انتظار آزادی دوستان دربندمان ننشسته ایم؛ که ایستاده و استوار چون آنان برای رهایی شان رها از خویش گشته ایم.
شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در شرایطی اقدام به تحصن در راستای استیفای حقوقی از دست رفته می کند که انفعال و مصلحت سنجی پاره ای از روشنفکران و سیاستمداران بر جای حقیقت گرائی و حق محوری نشسته است. در نتیجه غبار یأس و ناامیدی دامن جامعه را آلوده است. ما فریاد نسلی هستیم تاوان پرداز نخواسته ها و نکرده ها. مگرنه اینکه نسل ما نسل بی انتخاب است؟ نسلی که پرسشهایش بی پاسخ و کنشش واکنش تعبیر می شود. رسالت روشنفکر دمیدن در شیپور آگاهی است. آگاهی از رهگذر شنیدنِ پاسخِ پرسش حاصل می شود حال آنکه روشنفکران زمانه ی ما را یارای برآمدن از پس پرسشهای ما نیست.
نگاه به قدرت به مثابه ابزار سلطه بر مردمانی که در شناسائی و خواست حقوق شهروندی خویش درمانده اند مشخصه ی کنش سیاستمداران و حاکمانی است که در پس نقاب عدالت و آزادی و دینداری دروغینشان پنهان شده اند، و در این میان نسل ماست که مسرور از نقاب برافکندن از چهره ی دروغین مدعیان، منادی عدالت و آزادی است. دانشگاه زنده است پس نسل ما زنده است، و فریاد آزادی و عدالت و دموکراسی و حقوق بشر از کنه وجود آن سربرمی آورد.
امروز هیجدهم تیرماه ، هشت سال پس از تیرماه جاودان یکهزار و سیصد و هفتاد و هشت ـ روز تبلور روح اعتراض دانشگاه بر استبدادزائی و استبدادخوئی ـ بود. پس امروز که کوله بار پرسشمان از علل استبداد رفته بر وجودمان، پاسخی از صدائی نمی شنود به بست سرور حیات منحصر به فرد خویش نشسته ایم تا به مردمان و نسلمان و روشنفکران و اساتیدمان و سیاستمداران و حاکمانمان، بود وجود پرسشهایمان را در این زمانه ی سراسر نیاز که کویر تشنه ی عطشناک جستجوگر ذهنمان لطافت بارش بارانی را احساس نمی کند، یادآور شویم. از این رو بدانید که هم اینک به بست غم ننشسته ایم. که آرمانهایمان بساط بستمان است.
شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت
18 تیرماه 1386

پ.ن:خسته ام....کاش فریاد رسی می آمد...

پ.ن:من از مردن نمی ترسم
هراسم از نمردن زیر بار یوغ شیطان است
نه از جامانده های نسل بوسفیان
نه از بوجهل های حافظ قرآن
نه از افعی ضحاکان
من از تردیدهای کاوه می ترسم
من از ماندن به هر قیمت در این ویرانه می ترسم
جایی می رسد که سخن گفتن هم جرم می شود. جایی می رسد که اعتراضهای مدنی هم سرکوب می شود. سحرگاه امروز بار دیگر پستوی زندانها ستاره باران شد و ستارگان ستاره دار در چشمان زندانبانان نوری نو افکندند تا بار دیگر شاهد زیر پا گذاشتن حق و عدالت از سوی حاکمیت اقتدارگرا باشیم.
موج جدید فشارها دانشجویان را به آستانه فریاد رسانده است. آنان که گوشهایشان فریاد اعتراض به اقدامات نامعقول دولت مهرورز را نمی شنود شامشان در درون دانشگاه فساد حس می کند. در طول یک روز ۶ نفر از اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در روز ۱۸ تیرماه به جرم تحصن آرام جلوی درب دانشگاه امیرکبیر برای بزرگداشت وافعه ۱۸ تیر دستگیر می شوند و ساعتی نمی گذرد که نیروهای امنیتی به دفتر سازمان دانش آموختگان یورش آوردند و در اقدامی خودسرانه و خلاف حقوق شهروندی ۹ نفر از دوستانمان را می ربایند.
اما این همه برای چیست؟! دانشجویان تاوان چه چیز را پس می دهند؟
همسنگرانمان در دانشگاه پلی تکنیک به کدام دلیل قریب به ۲ ماه است که در بازداشتگاههای امنیتی تحت شکنجه قرار گرفته اند؟
آیا جز اینست که امروز دانشجویان تاوان مقاومت جانانه شان در مقابل افدامات خانمان براندازانه حاکمیت یکدست شده اصول گرا را پس می دهند؟ بر چه کسی پنهان است که طی سه سال گذشته بر دانشجویان چه گذشته است و اقتدارگرایان در قالب اقداماتی چون ستاره دار کردن دانشجویان؛ بازنشسته کردن اساتید_ بخوانید اخراج آنها _ انحلال انجمن های اسلامی و کانون های فرهنگی چه سودایی را در سر می پرورانند؟
کیست که نداند که اصولگرایان مستاصل از انبوه مطالبات جامعه ایرانی اکنون کمر همت به خاموش کردن چراغ نقد و اعتراض دانشجویان بسته اند تا دانشگاهها که مهمترین کانون اعتراض دانشجویان بسته اند تا دانشگاه را که مهمترین کانون اعتراض به عملکرد نا معقولشان است به انفعال بکشانند و در مرداب ترس از اقدامات امنیتی فرو برند.
شورای تهران دفتر تحکیم وحدت ضمن هشدار نسبت به رویه شدن اقدامات تاریکخانه ای محافل امنیتی در سرکوب جامعه مدنی و جنبش دانشجویی اعلام می دارد که جنبش دانشجویی همچنان به رسالت خویش در دفاع از آزادی بیان و اعتراض شجاعانه وفادار خواهد بود و در مطالبه حقوق از دست رفته اش دچار لکنت زبان نخواهد شد.
اعضای شورای تهران دفتر تحکیم وحدت بدین وسیله خواستار آزادی بی قید و شرط و هرچه سریعتر اعضای شورای مرکزی و تمامی دانشجویان دربند شده و اعلام می دارد که به هیچ رویی در برابر اقداماتی از این دست سکوت نخواهد کرد.

شورای تهران اتحادیه انجمن های اسلامی سراسر کشور
(دفتر تحکیم وحدت)

ریحانه حقیقی